Down Under

G'day mates! We hebben het druk gehad met van alles en nog wat, en daardoor is de blog er helaas een beetje bij in geschoten, waarvoor excuus! Wij weten dat jullie als trouwe lezers niet kunnen wachten op een nieuw bericht, dus hier gaan we!

We waren gebleven in Te Anau waar we bij Finn en Sarah in hun restaurant Paradiso werkten. Hoewel we er uiteindelijk maar 13 dagen hebben gewoofd, of gewoon gewerkt in dit geval, hebben we toch een hele leuke tijd gehad met leuke collega's. Finn en Sarah gaven zelfs een afscheidsfeestje voor ons! Ja zonder gekheid, met speeches en al. Dit vonden we toch wel een beetje ongemakkelijk. Petra zei later heel treffend dat ze zich een beetje voelde als die kerel van de tempo team reclame: "Het waren drie fantastische dagen!" Op woensdag 29 november reden we naar Queenstown, om maar direct naar de hoogste schommel ter wereld te worden gereden! 

Queenstown is echt de 'thrillseeker capital' (hoofdstad voor waaghalzen) van de wereld. Je kan het zo gek niet bedenken of je kunt het hier doen. Heel leuk allemaal maar ook heel duur, dus hebben wij besloten één zo'n activiteit te doen. Petra was wat nerveus maar had er ook heel veel zin in. Na een korte uitleg liepen we over een brug naar het platform toe. Nu gaat het echt beginnen! Nadat we waren vastgezet in ons harnasje werden we op onze schommel boven de afgrond getakeld. Ik hield mijn GoPro gereed en die meid van de organisatie zegt: "Are you ready guys?" Dit is voor ons het teken dat ze zo gaat aftellen. Dan vraagt ze ineens: "Is your GoPro on?" Ja natuurlijk staat die al aan! Ik versta haar slecht dus vraag: "Sorry?". "Is your GoPro....." Verder komt ze niet want ze drukt voor ons onverwacht op het knopje en we storten al gillend en schreeuwend naar beneden. Het is over voor je het door hebt, maar wat was dat ontzettend gaaf zeg! Je kunt het filmpje dat we gemaakt hebben zien bij video's.

De overige dagen in Queenstown hebben we genoten van het mooie uitzicht over het stadje en het mooie meer. Queenstown is prachtig, maar ook wel echt een toeristen circus. Ik heb mijn tattoo hier laten afmaken en we sliepen op de goedkoopste camping in onze auto. Heerlijk! Wat een leven!

Na Queenstown besloten we om iets verder langs Lake Whakatipu te rijden naar Glenorchy, een minidorpje vlak voor grote besneeuwde bergen. Hier hebben ze veel scenes voor Lord of the Rings en The Hobbit opgenomen vanwege de mooie uitzichten. Beauty hoor!

Via Cromwell (waar we heel decadent om 11 uur 's ochtends een wijnproeverij doen, yolo!) reden we verder omhoog naar Mount Cook Village. Poging twee! In Juli lag er veel sneeuw en konden we de bergen niet zien vanwege slecht weer, maar nu hebben we meer geluk! Aangezien het tegen die tijd al 3 weken warm en zonnig is was dit de ideale tijd voor poging 2. Het is inmiddels zomer en dat merken we wel aan de drukte op de campings. Veel meer huurcampertjes en ook meer Nederlanders.

We slapen twee nachtjes in ons autootje en doen die dagen drie prachtige wandelingen. Hoogtepunt: de Hooker Valley track van 3 uur. Hier loop je door de Hooker Valley naar Hooker Lake dat vol ligt met ijsschotsen. Zelfs met dit warme weer! Overal is NZ hoogste berg, Mount Cook goed te zien.

Na een dikke twee dagen rijden we door naar Lake Tekapo. Bekend terrein want deze route hebben we eerder gereden, maar wat een verschil tussen winter en zomer! Ook bij dit prachtige blauwe meer maken we een mooie wandeling, lunchen we in de natuur aan het meer en slapen we in de auto. De reis over het Zuider Eiland nadert nu wel snel het einde.

Sinterklaasavond vieren we bij Peter en Laura-Jean. Ze willen de traditie ook in NZ voor hun zoontje Israh in ere houden dus wel heel toevallig dat wij dan ook net daar zijn. We waren op de hoogte dus kwamen keurig met een lang gedicht en pepernoten aan bij P & LJ. Gezellige laatste avond samen gehad, heerlijk gegeten en gedronken en nog even over onze reis en andere dingen gepraat.

Iedereen in Nederland vindt muggen natuurlijk irritant. Nou dan ken je de NZe variant nog niet: de sandfly. Als deze vriend je bijt voel je het twee weken later nog. Op één van onze laatste avonden op het Zuider Eiland hadden we een prachtige plek half in het bos gevonden om te kamperen. De volgende ochtend werd ik wakker van gezoem, bleek dat de auto helemaal vol zat met sandflies!

Voordat we op 9 december de ferry terugpakten naar het Noorder Eiland verbleven we nog twee nachtjes bij onze woofhosts Rob en Louise. Ze vonden het leuk als we op de terugweg naar boven weer bij hen langs zouden komen, dus dan doen we dat! Het was weer erg gezellig.

De dagen daarna reden we langs de westkust omhoog naar New Plymouth. Hiermochten we twee nachtjes slapen in het huis van Kim, die we onderweg op reis één keer hebben ontmoet. Ze was zelf niet thuis, maar gastvrij als Nieuw Zeelanders zijn werd ons gewoon uitgelegd via sms waar de sleutel ligt. Allemaal geen enkel probleem! Dus wij sliepen in een vreemd huis recht aan het strand zonder dat de eigenaar er was. Bizar, maar stiekem toch wel heel fijn.

In New Plymouth namen we drie dagen de tijd om Mount Taranaki te bekijken. Deze vulkaan zie je overal in de omgeving omdat het de enige berg is daar. Mooie besneeuwde top, heel tof. We zagen in de omgeving watervallen, mooie bossen en strand. Ook het Noorder Eiland heeft zeker zijn charme.

Na New Plymouth brachten we nog een bezoek aan de Waitomo Caves.Wereldberoemd zijn ze vanwege de glowworms: insecten die hun staart oplichten met groen/blauw licht. Magisch gewoon, in een pikdonkere grot zoveel lichtjes op het plafond. Wij maakten een tocht van drie uur op opblaasbanden door het water met als hoogtepunt dus de glowworms. Dit hadden we niet willen missen.

En toen zagen we Petra haar familie alweer! De tijd is echt om gevlogen. We brachten nog een nacht door bij Emily en Mike in de Bay of Plenty en daarna reden we terug naar Henk en Jacky. Zaterdag 16 December gaan we naar een concert van Paul McCartney in Auckland! Die ochtend willen we proberen de auto te verkopen op een backpackermarkt dus we hebben bij Henk en Jacky twee dagen de tijd om de auto schoon te maken en alles op te ruimen. Het is wel erg confronterend om te zien hoeveel zooi je in een jaar verzameld. 

Zaterdag 16 December vertrokken we heeeel vroeg, om kwart over zes, vanuit Cambridge naar Auckland. We zijn benieuwd! Gaat het direct lukken? We zijn ruim op tijd want we hebben nog twee weken voordat we vertrekken, dus we zien het wel. Om half 9 komen we aan, en we zien een parkeerplaats vol met auto's. Allemaal backpackers die de auto willen verkopen. De moed zakt ons een beetje in de schoenen als we zien dat de meeste auto's veel goedkoper zijn dan onze vraagprijs, maar we kunnen het later altijd nog aanpassen. Er komen het eerst uur weinig bezoekers op de markt af, dus wij zien onszelf vanmiddag al weer wegrijden, mèt auto. De verhalen van onze buren beloven ook niet veel goeds: de ene heeft nog twee dagen tot ze NZ verlaat en de andere drie. Ze moeten dus noodgedwongen met heel veel stress zo snel mogelijk die auto's kwijt.

Gelukkig lieten we ons niet van de wijs brengen en kwam de echte salesman in ons naar boven. Mensen aanspreken en uitnodigen eens bij de auto te komen kijken helpt wel echt want, patsboem... auto verkocht! Binnen 2,5 uur verkopen we ons geliefde en gehate autootje aan een paar Duitse jongens. Voor een geweldige prijs ook nog: $4200,- dollar, 700 meer dan wij in Januari hebben betaald. Ze willen de auto pas die week daarop echt overnemen dus betalen ze een voorschot. Flabbergasted en vol ongeloof pakken we na 2,5 uur onze spullen weer in: het is gewoon gelukt!

Het Paul McCartney concert was ongelooflijk goed en geslaagd, mede natuurlijk door onze euforische stemming over de goede deal die we eerder die dag sloten. De woensdag daarop schreven we de auto over en ontvingen we ons geld. Dag autootje!

Ondertussen verrasten we Joop en Willy (moeder van Peet) op het vliegveld. Ook zij maken een mooie reis langs meerdere continenten maar eerst hebben we heerlijk twee weken samen. Leuk om bij te kletsen en elkaar weer te zien. Is toch wel anders dan door een schermpje.

Rondom kerst en Oud en Nieuw zitten we in Tairua, in de Coromandel Peninsula. Henk en Jacky hebben hier een vakantiewoning en gaan hier ieder jaar met kerst heen. Wij hebben een caravan gehuurd, die voor vier personen misschien een beetje krap is, maar wel erg gezellig en knus. Tijdens de dagen die we hier samen hebben gaan we veel naar het strand, drinken we samen en gaan we een aantal keer uiteten. Kerst aan deze kant van de wereld is wel echt heel anders als thuis. Op Eerste Kerstdag namen we een typische Kiwi-kerst barbecue in de zwembroek! 's Middags gaan we met z'n allen naar het strand. Elke vent staat hier met een fles bier op het strand van zich af te kijken, merry christmas!

Vantevoren lijkt het allemaal nog zo ver weg en heb je zo lang de tijd, maar dan ineens is het bijna voorbij. Na Kerst hielden we een memorial day voor Gerard, de vader van Petra. Peet en Willy zochten een mooie plek om zijn as uit te strooien, en een betere plek op de wereld dan op een mooi strand onder een Pohutukawaboom is er niet. We hebben hem kort herinnert door leuke herinneringen op te halen, en we hebben nog wel aardig met elkaar staan lachen op het strand. Op Oudjaarsavond lieten we na 12 uur een wensballon met verschillende berichtjes voor Gerard op. Ik vond het een erg mooie manier om hem te herdenken.

En toen was het ineens 2018. Onze tijd in NZ zit erop! Heel raar om hierbij stil te staan. We zijn nu al zo lang in dit land en nu moeten we ineens weg. Jammer, maar we'll definitely be back, somewhere in the future!

Op 1 January (Happy Newyear allemaal!) vlogen we 's avonds naar Melbourne toe. Hier hebben we een paar nachtjes in een hostel geslapen en nu een eigen plekje. We wonen hier samen met een Iranier; Saeed! Aardige vent en hij heeft ook een aardige vriendin dus wij zitten hier wel op een leuke plek. Vandaag is Petra jarig! Dat laten we natuurlijk niet zomaar voorbij gaan. Vanavond lekker sushi eten en ze is flink verwend door familie en vriendinnen. Thanks allemaal! Nou, het is wel weer mooi geweest. Sorry voor het ellenlang verhaal. We zullen proberen de volgende keer iets sneller een blog te posten.